[Ekohun] Yaşamın Sonunda

Eşimin tanıdıkları arasında sosyal girişimlerde veya kuruluşlarda çalışan insanlar var. Bunlardan biri de mültecilere yardım eden biri ve her hafta Kuzey Koreli kaçaklarla ve mültecilerle futsal oynadığını söyledi. Ben de futsalı sevdiğim için bir kez davet edildim ve gittim.

Çok sayıda Kuzey Koreli kaçak ve mülteci yoktu ama çok yeni bir deneyimdi. Geçmişte Dünya Kupası elemeleri için ülkemiz Kuzey Kore ile karşılaşmıştı. O zamanlardaki hisle aynı olup olmadığını bilmiyorum ama Kuzey Korelilerle futbol oynamak çok ilginç ve yeniydi.

Hangi futbol stiline sahip olduklarını merak ediyordum. Kuzey Kore'de oldukça iyi futbol oynamış gibi görünüyorlar. Oyuncu çıkışlı biri gibi görünmüyorlardı ama, sadece ülkemizin mahallelerinden biri gibi amatör dünyada iyi oynayan bir yetenek gösterdiler.

Mülteciler söz konusu olduğunda, bir arkadaş futbol oynuyor, bir arkadaş hala lise öğrencisiydi. Etiyopya ve Sierra Leone'dan Kore'ye sığınan arkadaşlardı. Şükürler olsun ki onlarla gülerek futsalın tadını çıkardık.

Gerçekten yürek burkan bir durumdu. Ben şu sıralar liderlik eksikliğinden dolayı satışlarım çok kötü gidiyor ve çok zorlanıyorum. Bu yüzden her zaman suratım asık, ama onlar farklıydı. Bir bakıma, onların benimden daha çok suratlarını asmaları gerekebilir. Ülkeleri kargaşaya düştü ve gidecek yerleri kalmadı. Bizim gibi satışlarının olmayacağı, işlerinin veya para kazanma olanaklarının olmadığı bir durumda olan insanlar.

Buna rağmen, futsal oynarken gülümseyen hallerini görünce gerçekten çok şey öğreniyorum. Geleceği bu kadar karanlık bir durumda bile sevdikleri şeyi yapıp gülümsüyorlar, ben onlardan daha iyi bir yaşam sürmeme rağmen neden bu kadar hayal kırıklığına uğruyor ve şikayet ediyorum, çok utanıyorum.

Bugün de şükranlarımı unuttum ve bu insanlar, olaylar sayesinde bir kez daha şükretmem gerektiğini fark ediyorum.