[เอโคฮุน] ประสบการณ์จริง

ผมใช้เวลาไปกับฟุตบอลมากกว่าครึ่งชีวิตของผม ตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมเรียนฟุตบอลที่สโมสรฟุตบอลเยาวชนเขตจุงนัง ตอนเรียนมัธยมศึกษาผมเรียนฟุตบอลเป็นกิจกรรมพิเศษและได้เข้าร่วมการแข่งขันระดับกรุงโซล หลังจากนั้นผมก็เล่นฟุตบอลเป็นงานอดิเรกในวันหยุดสุดสัปดาห์และเติบโตมาพร้อมกับฟุตบอล

หลังจากแต่งงานและย้ายบ้านมา ผมก็ไม่ได้เล่นฟุตบอลในสนามกีฬาขนาดใหญ่เหมือนเดิมอีกต่อไป เนื่องจากห่างหายจากเพื่อนๆ ทำให้โอกาสในการเล่นฟุตบอลใหญ่ๆหายไป

ตอนนี้ผมพยายามจะกลับมาเล่นฟุตบอลอย่างจริงจังอีกครั้ง แต่ร่างกายไม่ค่อยตอบสนองเท่าไหร่ ความรู้สึกในการเล่นจริงหายไปมาก ไม่รู้ว่าเพราะอายุมากขึ้น สมดุลของร่างกายเสียไป หรือกล้ามเนื้อลดลง แต่ก็แน่ใจว่าปฏิกิริยาตอบสนองช้าลงกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด การตัดสินใจก็ไม่ดีเท่าเดิม และความมั่นใจก็ลดลง สุดท้ายแล้วก็เพราะไม่ได้เล่นอย่างต่อเนื่องทำให้ความรู้สึกในการเล่นทื่อลง

ในการทำงานก็จำเป็นต้องรักษาความรู้สึกในการปฏิบัติงานจริงไว้เช่นกัน แม้แต่การเขียนอีเมลพื้นฐานๆ ถ้าไม่ได้เขียนอีเมลเลยสักพักก็อาจจะเขียนไม่คล่อง การทำรายงาน การพบกับผู้รับผิดชอบของบริษัทคู่ค้า การนำเสนอการขาย ฯลฯ ถ้าไม่มีโอกาสก็จะทำให้ความรู้สึกในการทำงานลดลง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าเคยมีช่วงเวลาที่ดีมาก่อน ก็ควรพยายามรักษาความรู้สึกในช่วงเวลานั้นไว้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านการขาย ถ้าไม่ได้ทำการนำเสนอการขายเลยสักพัก ความรู้สึกในการนำเสนอก็จะลดลง จำไม่ได้แล้วว่าเคยนำเสนออย่างไร ดำเนินการนำเสนออย่างไร ควรถามลูกค้าเมื่อไหร่และอย่างไร

การสัมภาษณ์งานก็เช่นกัน เมื่อต้องเตรียมตัวสัมภาษณ์งานเพื่อเปลี่ยนงานในตำแหน่งผู้มีประสบการณ์มานาน จำไม่ได้แล้วว่าเคยสัมภาษณ์งานอย่างไร ควรเตรียมตัวอย่างไร ควรเขียนประวัติอย่างไร

วิธีแก้ไขก็คือ
1) ฝึกนิสัยการจดบันทึกเพื่อบันทึกเนื้อหาที่จำเป็น
2) รักษาความรู้สึกในการทำงานอย่างต่อเนื่อง เช่น สัปดาห์ละครั้ง เดือนละครั้ง
3) ฝึกฝนสถานการณ์จริงอย่างต่อเนื่อง เช่น การเล่นบทบาทสมมติ

เป็นต้น