[เอโคฮุน] การที่ทำไม่ได้ไม่ใช่เรื่องน่าอาย

ผมเล่นฟุตบอลมาแล้วมากกว่า 20 ปี เริ่มเรียนรู้การเล่นฟุตบอลอย่างจริงจังตอนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 และเริ่มต้นจากตำแหน่งผู้รักษาประตู จนถึงตอนนี้ผมก็ยังเป็นผู้รักษาประตูอยู่

แต่ผมมีปัญหาเรื่องการเตะลูกออกจากกรอบเขตโทษ (Goal Kick) ไม่ว่าจะเตะยังไง ลูกก็ไม่ไปไกล เป็นปัญหาเรื้อรังเลยล่ะ น่าจะฝึกฝนตั้งแต่เด็กๆ แต่กลับไปลงทุนกับเทคนิคการป้องกันเสียมากกว่า พออายุมากขึ้นก็เลยลำบาก

ตอนนี้ผมทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผมเริ่มฝึกเตะลูกออกจากกรอบเขตโทษ (Goal Kick) แล้ว ผมตัดสินใจที่จะพยายามพัฒนาในส่วนที่ผมทำไม่เก่ง

การที่ผมทำอะไรไม่เป็นนั้นไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก การที่จะทำทุกอย่างได้ดีนั้นมันยาก การยอมรับในจุดอ่อนของตัวเองและพยายามพัฒนาแก้ไขมันต่างหากที่สำคัญ

แต่บางคนกลับอายในจุดอ่อนของตัวเอง อายแต่ก็ไม่คิดจะพัฒนา แค่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไม่มีความพยายาม บางคนอาจจินตนาการว่าแค่ปล่อยให้เวลาผ่านไปทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง ผมก็เคยเป็นแบบนั้นมาแล้ว

ถ้าผมไม่ทำคนอื่นก็ทำแทนได้อยู่แล้ว ก็เลยคิดว่าเอาแค่ดับไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่ก่อนก็พอแล้ว แล้วก็ปล่อยเวลาผ่านไปแบบนั้น

ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่ทำอะไรไม่เป็น แต่ที่น่าอายคือรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่เป็นแต่ก็ไม่พยายามพัฒนา และรู้ว่าตัวเองควรพัฒนาตรงไหนแต่ก็ไม่พัฒนา นั่นแหละคือความขี้เกียจ

ผมกลับมาทุ่มเทเวลาให้กับฟุตบอลอีกครั้ง และในฐานะปีที่ 2 ของการทำงานด้านการขายอย่างจริงจัง ผมจะพยายามหาจุดอ่อนที่ยังทำได้ไม่ดีและพยายามพัฒนาแก้ไขมันให้ดีขึ้น