[เอโคฮุน] ณ จุดจบของชีวิต

ภรรยาของผมรู้จักกับคนที่ทำงานในองค์กรหรือกลุ่มธุรกิจเพื่อสังคม มีคนหนึ่งที่ทำงานช่วยเหลือผู้ลี้ภัย และเขาบอกว่าเล่นฟุตซอลกับผู้ลี้ภัยและผู้หนีภัยจากเกาหลีเหนือทุกสัปดาห์ ผมก็ชอบเล่นฟุตซอลเหมือนกัน เลยได้รับเชิญไปด้วย

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีผู้ลี้ภัยและผู้หนีภัยจากเกาหลีเหนือจำนวนมาก แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่มาก ก่อนหน้านี้เคยมีการแข่งขันฟุตบอลคัดเลือกฟุตบอลโลกที่เกาหลีใต้แข่งกับเกาหลีเหนือ ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า แต่การได้เล่นฟุตบอลกับคนเกาหลีเหนือมันรู้สึกแปลกใหม่และน่าตื่นเต้นมาก

ผมสงสัยว่าพวกเขาเล่นฟุตบอลสไตล์ไหน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเล่นฟุตบอลเก่งในเกาหลีเหนือ ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้เรียนมาจากที่ไหน แต่เล่นได้ดีเหมือนกับคนที่เล่นเก่งในละแวกบ้านเรา แสดงฝีมือที่ดีในระดับสมัครเล่น

ส่วนผู้ลี้ภัย คนหนึ่งเล่นฟุตบอลเป็นงานอดิเรก อีกคนยังเป็นนักเรียนมัธยมอยู่ พวกเขาคือเพื่อนๆที่อพยพมาจากเอธิโอเปียและเซียร์ราลีโอนมาเกาหลีใต้ ผมรู้สึกขอบคุณมากที่ได้เล่นฟุตซอลและหัวเราะไปกับพวกเขา

ใจผมรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ ช่วงนี้ผมไม่มีลีด ยอดขายไม่ดี เลยรู้สึกยากลำบากและเหนื่อยมาก เลยทำหน้าบึ้งตึงอยู่ตลอด แต่พวกเขาไม่ใช่ บางทีพวกเขาอาจจะต้องทำหน้าบึ้งตึงมากกว่าผมด้วยซ้ำ เพราะประเทศชาติกำลังตกอยู่ในความวุ่นวายและไม่มีที่ไป พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถทำยอดขายได้เหมือนเรา หรือไม่ได้รับเงินเดือนหรือทำงาน

ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังยิ้มได้ขณะเล่นฟุตซอล ผมได้เรียนรู้หลายๆอย่างจากพวกเขา แม้ว่าอนาคตจะดูมืดมน แต่พวกเขาก็ยังยิ้มได้ขณะทำในสิ่งที่ชอบ แต่ผมกลับใช้ชีวิตที่ดีกว่าพวกเขา กลับรู้สึกท้อแท้และบ่นอยู่ตลอด ผมรู้สึกละอายใจจริงๆ

วันนี้ผมก็ลืมความกตัญญูอีกแล้ว และผมก็ได้เรียนรู้จากพวกเขาและสิ่งต่างๆเหล่านี้ว่าผมควรจะขอบคุณอีกครั้ง