[EchoHun] Na skraju życia

Wśród znajomych mojej żony są osoby pracujące w przedsiębiorstwach społecznych i organizacjach. Jedna z nich pomaga uchodźcom i co tydzień gra z nimi i z północnokoreańskimi uchodźcami w futsala. Sam też lubię futsala, więc dostałem zaproszenie i poszedłem.

Chociaż nie było wielu północnokoreańskich uchodźców i uchodźców z innych krajów, to było to niezwykle świeże doświadczenie. W przeszłości nasza reprezentacja grała z Koreą Północną w eliminacjach do Mistrzostw Świata. Nie wiem, czy to było podobne uczucie, ale gra w piłkę nożną z ludźmi z Korei Północnej była bardzo ciekawa i nowa.

Byłem ciekawy, jaki styl gry prezentują. Wydawało się, że w Korei Północnej całkiem dobrze grali w piłkę. Nie wyglądało na to, by byli zawodowcami, którzy uczyli się w specjalnych szkołach, ale raczej grali tak, jak dobrzy amatorzy z osiedla w naszym kraju – po prostu dobrze kopali piłkę.

Wśród uchodźców jeden kolega grał w piłkę nożną hobbystycznie, a drugi był jeszcze uczniem szkoły średniej. Przybyli do Korei Południowej z Etiopii i Sierra Leone. Z radością graliśmy z nimi w futsala.

To naprawdę wzruszające. Ostatnio brakuje mi weny, sprzedaż idzie bardzo słabo i czuję się przytłoczony. Zawsze chodzę z poważną miną, ale oni byli inni. Można powiedzieć, że oni powinni być jeszcze bardziej poważni niż ja. Przecież ich kraj pogrążył się w chaosie, a oni nie mają dokąd pójść. Są w sytuacji, w której nie mogą liczyć na sprzedaż, pracę ani pieniądze, tak jak my.

Mimo to, widząc ich uśmiech podczas gry w futsala, uczę się bardzo dużo. Oni potrafią cieszyć się z tego, co lubią i się uśmiechać, nawet gdy przyszłość rysuje się w ciemnych barwach. A ja, mimo że żyję lepiej niż oni, użalam się i narzekam. To bardzo wstydliwe.

Dzisiaj znów zapomniałem o wdzięczności, a dzięki tym ludziom i wydarzeniom uświadomiłem sobie, że powinienem być bardziej wdzięczny.