[에코훈] Moet je per se de beste zijn?

Toevallig zag ik een YouTube Shorts-video. Het onderwerp was een interview met Koreaanse studenten en werknemers in de Verenigde Staten. De geïnterviewde sprak over de uitstekende capaciteiten en de intense competitie van Koreanen.

Het is een trieste en sombere realiteit. Vergeleken met Korea en de Verenigde Staten, betreurt men het feit dat Koreanen met uitstekende talenten in Korea niet worden gewaardeerd. Integendeel, ze zeggen dat er in de Verenigde Staten een omgeving is waarin ze wel gewaardeerd kunnen worden.

De geïnterviewde zei dat hij beter presteerde dan een vriend van hem die naar Stanford ging tijdens een examen op een Amerikaanse school. De geïnterviewde zei dat hij tijdens zijn middelbare school in Korea de hele tijd wiskunde studeerde, maar slechts één keer een 3e klas behaalde. Korea heeft veel uitstekende menselijke hulpbronnen, maar door hevige competitie kunnen ze hun vaardigheden niet ontplooien, maar in Amerika kunnen ze door iets harder te werken meer waardering krijgen dan in Korea.

Ik was het met veel dingen eens. De competitie begint in Korea al op 5-jarige leeftijd. Al vroeg ontstaan er Engelse kleuterscholen en speciale klassen met als doel de toelating tot de medische faculteit. En we leren opgroeien met de overtuiging dat we moeten winnen. We moeten niet alleen betere cijfers halen dan anderen, maar ook over het algemeen uitblinken en veel geld verdienen. Men wil en creëert talenten die verder gaan dan de zeshoekige vorm, tot achthoekig en tienhoekig.

De vrijheid lijkt te zijn verdwenen in de liberale democratische samenleving. Als ik het heb over 'vrijheid', dan gaat het om de vrijheid om te leven zoals ik wil, ongeacht hoeveel geld ik verdien, wat ik doe of waar ik woon. De dwang om te leven volgens de normen die anderen opleggen, zoals naar een prestigieuze universiteit gaan, bij een bepaald bedrijf werken, op een bepaald moment een bepaalde titel dragen, een bepaald bedrag verdienen, in een auto van een bepaald merk rijden en in een huis van een bepaalde grootte wonen. Als ik niet zo leef, ben ik een verliezer en een nutteloos persoon.

Eerlijk gezegd, hoe groots willen we zijn in dit kleine land? Als we naar het buitenland kijken, zijn er zoveel mensen die een heel ander leven leiden. En de kansen zijn groter dan in ons land. Waarom moeten we per se Korea vasthouden? Natuurlijk erken ik dat 'K' wereldwijd de trend is en dat het daardoor een goed land is om in te wonen. Maar als we ons alleen op dat aspect concentreren en de andere kant van ons leven niet bekijken, zal de vicieuze cirkel niet stoppen.

Als je niet de beste bent, niet zoveel geld verdient, niet op deze plek woont, niet in deze auto rijdt, deze kleding, dit leven, luxeartikelen niet bezit. Dan leef je gewoon zonder dit alles. Ik ben tevreden en leef. Mensen die geen auto hebben, mensen die in de provincie wonen, mensen die gewoon hier en daar werken, mensen die dit bedrag verdienen. Het is oké. Naar het buitenland gaan is ook een goede manier. Als je op zoek gaat naar betere kansen, kun je in plaats daarvan betere kansen vinden dan in Korea.

Je hoeft het niet snel te bereiken. Je kunt rustig aan doen. Je hoeft niet op een hoge plek te zitten. Ik hoop dat het een samenleving wordt die naar 'mij' kijkt, in plaats van naar 'anderen'.