[Ecohoon] Aan het einde van het leven

Een kennis van mijn vrouw werkt bij een sociale onderneming, een organisatie die vluchtelingen helpt. Hij speelt wekelijks futsal met Noord-Koreaanse vluchtelingen en andere vluchtelingen. Ik hou ook van futsal, dus ik ben uitgenodigd om een keer mee te doen.

Het waren niet veel Noord-Koreaanse vluchtelingen en andere vluchtelingen, maar het was een zeer verfrissende ervaring. In het verleden speelde Zuid-Korea tegen Noord-Korea in de WK-kwalificaties. Ik weet niet of het hetzelfde gevoel was, maar het was erg bijzonder en nieuw om met Noord-Koreanen te voetballen.

Ik vroeg me af welke voetbalstijl ze hadden. Het leek erop dat ze behoorlijk goed waren in voetbal in Noord-Korea. Het leek niet alsof ze ergens professioneel getraind hadden, maar ze speelden gewoon heel goed, net als iemand die in een willekeurige buurt in Zuid-Korea goed kan voetballen; een amateur met goede vaardigheden.

Wat betreft de andere vluchtelingen: een van hen speelde voetbal als hobby, een ander was nog een middelbare scholier. Ze waren gevlucht vanuit Ethiopië en Sierra Leone naar Zuid-Korea. Het was fijn om met hen te lachen en te genieten van het futsal.

Het raakte me diep. Ik heb momenteel geen richting in mijn leven, mijn sales gaan heel slecht en ik maak het moeilijk voor mezelf. Daardoor ben ik altijd somber, maar zij waren anders. Misschien zouden zij nog wel somberder moeten zijn dan ik. Hun land is immers in chaos en ze zijn dakloos. Het zijn mensen die, in tegenstelling tot ons, geen werk hebben of geen geld verdienen omdat hun sales niet goed gaan.

Toch leer ik zoveel van hun lachende gezichten tijdens het futsal. Ze lachen en genieten van hun hobby, ondanks hun sombere toekomst. Ik schaam me er enorm voor dat ik, ondanks mijn betere leven, alleen maar frustratie en klachten uit.

Vandaag vergeet ik mijn dankbaarheid weer, maar dankzij deze mensen en gebeurtenissen word ik er weer aan herinnerd.